het niet gezien en gekend worden in je emoties Je ziel is niet gevoed met liefde zorg en aandacht Een gemis aan liefde en warmte laat altijd zijn sporen na en is zichtbaar aan de innerlijke verdeeldheid, gevoelens van onveiligheid, angsten en een steeds op de loer liggende depressie Het niet kunnen zijn wie je bent en doen wat je wilt loopt vaak als een rode draad door je leven. Je mist jezelf, het zijn van jezelf. Er zijn als het ware delen van jezelf verloren gegaan, waar je geen verbinding meer mee hebt. Het niet kunnen zijn wie je ten diepste bent doet pijn! Ik ken die pijn de diepte waarin je kunt wegzakken de onzichtbare verborgenheid achter de sluiers van depressies.. het emotioneel niet aanwezig kunnen zijn… de angst om te voelen, de angst om je mond open te doen. de verwarrende innerlijke verdeeldheid… Maar wanneer je de verwaarloosde delen in je zelf terugvind, durft te kijken naar dat wat gezien wil worden durft te luisteren naar wat deze delen je te vertellen hebben EN durft te voelen wat gevoeld wil worden komt er herstel en kan je meer eenheid en heelheid in jezelf ervaren. Verschillende vormen van ZELFexpressie hebben mij in mijn proces van herstel geholpen. Een daarvan is intuïtief schrijven, schrijven zonder je pen van het papier te halen.. Toen een kunstzinnige vriendin me een aantal jaren geleden de vraag stelde: Femmy wat is je grootste angst? zat ik aan haar keukentafel met mijn dagboek. Lees hier welke woorden uit mijn afgekloven potlood op het papier verschenen. DE DEUR die hermetisch is AFGESLOTEN, VERGRENDELD blijft gesloten omdat de binnenkant niet wil dat deze opengaat. Deze deur is een hele dikke muur die heeeeel dik is. en waar niemand is. Hoe zal ik reageren als deze deur geopend word? Mijn eerste reactie zou zijn angst Ik zou gillen en de overweldigende STILTE en leegte ervaren. een oorverdovende stilte en schreeuwende eenzaamheid. Ik denk dat ik mezelf in een ontredderde en verloren staat zal aantreffen. Ik zie mezelf op het midden van een groot plein staan. Aan de omheining staan allemaal mensen die toekijken wat ik doe. Mensen die me uitlachen die met dodende blikken naar me kijken. maar me gewoon ALLEEN laten. Ik zou willen dat ik mezelf toesta om mezelf te omarmen. mijn verweesde, mijn verloren ik ik IKKE zijn alle delen in mij die de veroordeling en boze blikken overleefd hebben en afgestorven zijn. Ja het zijn DODE niet levende, afgestorven delen in mij die door mensen kapot gemaakt zijn. Ik ben bang voor mezelf en bang dat er niemand bij me zal zijn. Zelfs Jezus niet. en dat zou ik niet kunnen overleven, omdat dan pijnlijk duidelijk wordt dat ik niks met Hem en met zijn liefde te maken wil hebben. Een liefde die ik niet ken, die ik niet voel en niet kan ontvangen. Omdat ik mezelf ook niet ontvang. Ik zou hard, heel hard KEIHARD willen krijsen. Krijsen, KRIJSEN mijn krijsende ziel wil alleen nog maar krijsen. Ik zie Jezus naar mij toelopen terwijl de mensenmenigte mij veroordeelt. Het plein is geen plein meer maar een arena, een slagveld. Net als bij de verloren en overspelige vrouw. Ik hoor woorden, zijn woorden die de akelige stilte vullen. Wie zonder zielepijn is, werpe de eerste steen. De mensen voelen zich zichtbaar ongemakkelijk. En dan stopt Jezus en blijft op een veilige afstand staan. Hij kijkt alleen maar naar mij. Als een levenloos standbeeld blijf ik staan. Mijn ogen zoeken Hem. Ik ben benieuwd wat Hij gaat doen. Het zijn geen stille getuigen, maar stille veroordelers. Er staan ook veel mensen die dit toelaten. En NIET INGRIJPEN. Er is niemand die ingrijpt ik sta maar ALLEEN Het is koud en kil ik zie en voel geen liefde. Ik sta daar als een 5 jarig meisje. en de hele boze wereld staat toe te kijken hoe ik geaborteerd ga worden. De grote Femmy wil haar wel beschermen. Ik zie mezelf voor haar staan. Mijn voorkant staat voor haar en ik heb mijn armen wijd om haar te beschermen maar ik wil haar NIET omhelzen. Dat voelt als weerzinwekkend en afstotend. Maar het kleine meisje is helemaal niet weerzinwekkend of afstotend. Misschien heb ik haar ook wel in de steek gelaten!! Ik -grote Femmy- KIES ervoor om op mijn knieën te gaan, zodat we even groot zijn. Ik vraag haar vergeving dat ik haar alleen heb gelaten. Ze kijkt me lang, hard en afwachtend aan. Ik kijk haar in de ogen en zij kijkt in de mijne. Dan gebeurt er iets. Mijn armen die als een beschermende boog om haar heen zijn bewegen zich dichter naar haar en omarmen haar. Ik voel haar verdriet. En dan begint ze te schokken en met grote uithalen te snikken. Wat voelt dat ongemakkelijk ik wil haar het liefste loslaten, maar ik weet dat ik dat NIET moet doen. Dus ik hou haar vast Vanuit mijn ooghoek kijk ik naar Jezus. Hij beweegt zijn hoofd van boven naar beneden. Hij knikt en ik denk dat hij zegt Je bent goed bezig. Het omarmen voelt ongemakkelijk en ik weet niet hoe lang dit gaat duren. Dan kies ik opnieuw. En doe iets waar heel veel LEF voor nodig is. Iets overspoelt me en ik weet wat ik moet doen. Heel voorzichtig maar toch ook daadkrachtig tegelijkertijd til ik haar op en neem haar in mijn armen. Mijn zachte moederarmen. Ik loop Jezus voorbij die me TROTS aankijkt en blijft knikken. Ik krijg het gevoel dat Hij alleen ons ZIET. Grote Femmy en kleine Femmy die samen uit het midden wegwandelen. Zelfverzekerd en met een opgeheven hoofd en mijn ogen alleen gericht op mijn meisje dat zich gewillig laat dragen loop ik naar de mensenmassa toe. In stilte zonder woorden te gebruiken wijkt de massa zodat ze met elkaar ruimte geven en een pad maken naar de open deur. Ik weet dat wat ik doe goed is! en draag haar naar buiten. Ik voel me een HELDIN! En word geëerd. De mensenmassa voelt de echtheid van wat er gebeurd en is geraakt. Ze kunnen niks anders meer dan opzij gaan. Ik heb de religie, trots en veroordeling het hoofd geboden. Terugkijkend wandel ik niet alleen weg uit deze arena maar ligt er een nieuwe wereld aan mijn voeten. Eem wereld die ik zelf mag gaan ontdekken. Ik mag gaan waar mijn voeten heen brengen. Het voelt nu of ik meer een met mezelf geworden ben. Er is verbinding gelegd. Aan het begin van het schrijven kon ik ik alleen maar zuchten maar hoe meer ik voor me zag hoe meer tranen er over mijn wangen rolden. Mijn lijf maakte de schokkende bewegingen van het kleine meisje. Dit was mijn eerste angst dat in mijn bewust zijn kwam. Angst voor mezelf angst om mijn eenzaamheid, de pijn van mijn verlatenheid te voelen. De angst om een niemand te zijn. Om helemaal alleen te zijn. Letterlijk opgeslagen in mijn lijf. Maar door mijn kleine meisje ERKENNING VEILIGHEID EN TROOST te geven kwam ik in een mooi proces van innerlijk herstel. En kan ik nu emotioneel aanwezig bij mensen met diepe pijn en grote angsten. Nikki schreef naar aanleiding van een aantal persoonlijke coachsessies het volgende ‘Femmy brengt je in liefde en met immense erkenning naar de pijn die gezien en gevoeld wil worden. Waar het de ruimte krijgt om te ZIJN, met alles wat er is zodat er diepe heling uit voortvloeit. Innerlijke kinddelen voelen zich zo welkom en veilig in de persoonlijke coaching van Femmy. Met veel zachtheid en speel-ruimte vertrek je uit een sessie.’ Als ik de pen nu aan jou zou geven, en je dezelfde vraag zou stellen.. WAT IS JOUW GROOTSTE ANGST? Welke woorden zouden dan op jouw papier verschijnen?