het niet gezien en gekend worden in je emoties
Je ziel is niet gevoed met liefde zorg en aandacht
Een gemis aan liefde en warmte laat altijd zijn sporen na
en is zichtbaar aan de innerlijke verdeeldheid,
gevoelens van onveiligheid,
angsten en een steeds op de loer liggende depressie
Het niet kunnen zijn wie je bent en doen wat je wilt
loopt vaak als een rode draad door je leven.
Je mist jezelf,
het zijn van jezelf.
Er zijn als het ware delen van jezelf verloren gegaan,
waar je geen verbinding meer mee hebt.
Het niet kunnen zijn wie je ten diepste bent
doet pijn!
Ik ken die pijn
de diepte waarin je kunt wegzakken
de onzichtbare verborgenheid achter de sluiers van depressies..
het emotioneel niet aanwezig kunnen zijn…
de angst om te voelen,
de angst om je mond open te doen.
de verwarrende innerlijke verdeeldheid…
Maar wanneer je
de verwaarloosde delen in je zelf terugvind,
durft te kijken naar dat wat gezien wil worden
durft te luisteren naar wat deze delen je te vertellen hebben
EN durft te voelen wat gevoeld wil worden
komt er herstel
en kan je meer eenheid en heelheid in jezelf ervaren.
Verschillende vormen van ZELFexpressie
hebben mij in mijn proces van herstel geholpen.
Een daarvan is intuïtief schrijven,
schrijven zonder je pen van het papier te halen..
Toen een kunstzinnige vriendin me een aantal jaren geleden
de vraag stelde: Femmy wat is je grootste angst?
zat ik aan haar keukentafel met mijn dagboek.
Lees hier welke woorden uit mijn afgekloven potlood
op het papier verschenen.
DE DEUR
die hermetisch
is AFGESLOTEN, VERGRENDELD
blijft gesloten
omdat de binnenkant niet wil
dat deze opengaat.
Deze deur is een hele dikke muur
die heeeeel dik is.
en waar niemand is.
Hoe zal ik reageren als deze deur geopend word?
Mijn eerste reactie zou zijn angst
Ik zou gillen
en de overweldigende STILTE en leegte ervaren.
een oorverdovende stilte
en schreeuwende eenzaamheid.
Ik denk dat ik mezelf
in een ontredderde en verloren staat
zal aantreffen.
Ik zie mezelf op het midden van een groot plein staan.
Aan de omheining staan allemaal mensen die toekijken
wat ik doe.
Mensen die me uitlachen
die met dodende blikken naar me kijken.
maar me gewoon
ALLEEN laten.
Ik zou willen dat ik mezelf toesta
om mezelf te omarmen.
mijn verweesde,
mijn verloren ik
ik
IKKE
zijn
alle delen in mij die de veroordeling
en boze blikken overleefd hebben
en afgestorven zijn.
Ja het zijn DODE niet levende, afgestorven delen
in mij die door mensen kapot gemaakt zijn.
Ik ben bang voor mezelf
en bang dat er niemand bij me zal zijn.
Zelfs Jezus niet.
en dat zou ik niet kunnen overleven,
omdat dan pijnlijk duidelijk wordt
dat ik niks met Hem en met zijn liefde te maken wil hebben.
Een liefde die ik niet ken,
die ik niet voel
en niet kan ontvangen.
Omdat ik mezelf ook niet ontvang.
Ik zou hard, heel hard
KEIHARD willen krijsen.
Krijsen, KRIJSEN
mijn krijsende ziel wil alleen nog maar krijsen.
Ik zie Jezus naar mij toelopen
terwijl de mensenmenigte mij veroordeelt.
Het plein is geen plein meer
maar een arena, een slagveld.
Net als bij de verloren en overspelige vrouw.
Ik hoor woorden, zijn woorden
die de akelige stilte vullen.
Wie zonder zielepijn is,
werpe de eerste steen.
De mensen voelen zich zichtbaar ongemakkelijk.
En dan stopt Jezus en blijft op een veilige afstand staan.
Hij kijkt alleen maar naar mij.
Als een levenloos standbeeld blijf ik staan.
Mijn ogen zoeken Hem.
Ik ben benieuwd wat Hij gaat doen.
Het zijn geen stille getuigen,
maar stille veroordelers.
Er staan ook veel mensen die dit toelaten.
En NIET INGRIJPEN.
Er is
niemand
die ingrijpt
ik sta
maar
ALLEEN
Het is koud en kil
ik zie en voel geen liefde.
Ik sta daar als een 5 jarig meisje.
en de hele boze wereld
staat toe te kijken
hoe ik geaborteerd ga worden.
De grote Femmy wil haar wel beschermen.
Ik zie mezelf voor haar staan.
Mijn voorkant staat voor haar
en ik heb mijn armen wijd
om haar te beschermen
maar ik wil haar NIET omhelzen.
Dat voelt als weerzinwekkend
en afstotend.
Maar het kleine meisje
is helemaal niet weerzinwekkend
of afstotend.
Misschien
heb ik haar ook wel in de steek gelaten!!
Ik -grote Femmy- KIES ervoor
om op mijn knieën te gaan,
zodat we even groot zijn.
Ik vraag haar vergeving
dat ik haar alleen heb gelaten.
Ze kijkt me lang, hard en afwachtend aan.
Ik kijk haar in de ogen
en zij kijkt in de mijne.
Dan gebeurt er iets.
Mijn armen die als een beschermende boog
om haar heen zijn bewegen zich
dichter naar haar
en omarmen haar.
Ik voel haar verdriet.
En dan begint ze te schokken
en met grote uithalen te snikken.
Wat voelt dat ongemakkelijk
ik wil haar het liefste loslaten,
maar ik weet dat ik dat NIET moet doen.
Dus ik hou haar vast
Vanuit mijn ooghoek kijk ik naar Jezus.
Hij beweegt zijn hoofd van boven naar beneden.
Hij knikt en ik denk dat hij zegt Je bent goed bezig.
Het omarmen voelt ongemakkelijk
en ik weet niet hoe lang dit gaat duren.
Dan kies ik opnieuw.
En doe iets waar heel veel LEF voor nodig is.
Iets overspoelt me en ik weet wat ik moet doen.
Heel voorzichtig
maar toch ook daadkrachtig tegelijkertijd
til ik haar op
en neem haar in mijn armen.
Mijn zachte moederarmen.
Ik loop Jezus voorbij die me TROTS aankijkt
en blijft knikken.
Ik krijg het gevoel dat Hij alleen ons ZIET.
Grote Femmy en kleine Femmy
die samen uit het midden wegwandelen.
Zelfverzekerd en met een opgeheven hoofd
en mijn ogen alleen gericht op mijn meisje
dat zich gewillig laat dragen
loop ik naar de mensenmassa toe.
In stilte
zonder woorden te gebruiken
wijkt de massa
zodat ze met elkaar ruimte geven
en een pad maken
naar de open deur.
Ik weet dat wat ik doe goed is!
en draag haar naar buiten.
Ik voel me een HELDIN!
En word geëerd.
De mensenmassa voelt de echtheid
van wat er gebeurd en is geraakt.
Ze kunnen niks anders meer dan opzij gaan.
Ik heb de religie, trots en veroordeling het hoofd geboden.
Terugkijkend
wandel ik niet alleen weg uit deze arena
maar ligt er een nieuwe wereld aan mijn voeten.
Eem wereld die ik zelf mag gaan ontdekken.
Ik mag gaan waar mijn voeten heen brengen.
Het voelt nu of ik meer een met mezelf geworden ben.
Er is verbinding gelegd.
Aan het begin van het schrijven kon ik ik alleen maar zuchten
maar hoe meer ik voor me zag hoe meer tranen
er over mijn wangen rolden.
Mijn lijf maakte de schokkende bewegingen
van het kleine meisje.
Dit was mijn eerste angst
dat in mijn bewust zijn kwam.
Angst voor mezelf
angst om mijn eenzaamheid, de pijn van mijn verlatenheid te voelen.
De angst om een niemand te zijn.
Om helemaal alleen te zijn.
Letterlijk opgeslagen in mijn lijf.
Maar door mijn kleine meisje ERKENNING
VEILIGHEID EN TROOST te geven
kwam ik in een mooi proces van innerlijk herstel.
En kan ik nu emotioneel aanwezig
bij mensen met diepe pijn en grote angsten.
Nikki schreef naar aanleiding
van een aantal persoonlijke coachsessies het volgende
‘Femmy brengt je in liefde en met immense erkenning
naar de pijn die gezien en gevoeld wil worden.
Waar het de ruimte krijgt om te ZIJN,
met alles wat er is zodat er diepe heling uit voortvloeit.
Innerlijke kinddelen voelen zich zo welkom en veilig
in de persoonlijke coaching van Femmy.
Met veel zachtheid en speel-ruimte vertrek je uit een sessie.’
Als ik de pen nu aan jou zou geven,
en je dezelfde vraag zou stellen..
WAT IS JOUW GROOTSTE ANGST?
Welke woorden zouden dan op jouw papier verschijnen?
Wat moet ik nou met dat kind?
WAT MOET IK NOU MET DAT KIND ?IK HEB ER HELEMAAL NIKS MEE.... ~het 2e gesprek met de bijna 80 jarige vrouw ~ Nee,na het...