WAT MOET IK NOU MET DAT KIND ?
IK HEB ER HELEMAAL NIKS MEE….

~het 2e gesprek met de bijna 80 jarige vrouw ~

Nee,
na het gesprek van de vorige keer
waren er geen dingen gebeurd
die met haar kleine meisje te maken hadden…
Dacht ze
in eerste instantie
want eigenlijk waren
er wel een aantal dingen naar haar bewustzijn verschoven.
BEWUST zijn
is de eerste stap
in het helingsproces
van diep weggestopte,
verwaarloosde en genegeerde kinddelen in ons zelf.
Ik zag het kwartje vallen
toen we samen keken
naar wat er allemaal in haar en met haar gebeurd
zodra het kleine meisje haar pijnlijke verhaal wil vertellen
en zich zelf wil laten voelen.
Een heel arsenaal aan interessante delen
met als enige doel om te overleven
om maar niet de pijn van het kleine meisje te voelen
kwam aan bod.
Overlevingsdelen noem ik ze.
Het bijna automatische gedrag dat je laat zien
als je vroegere diep weggestopte pijn aan de oppervlakte komt.
Haar vluchter viel meteen door de mand.
Als je als kind niet gehoord werd
en je je eigen stem ook niet mocht LATEN horen
omdat je anders afgestraft werd
Maakt dat je (juist ook als volwassene)
wel uit kijkt om je eigen mening te geven
om je mond open te trekken…
Grenzen aangeven blijkt dan heel lastig zijn
en je kan zomaar blokkeren
als iemand iets persoonlijks aan je vraagt…
de angst voor afwijzing en straf
hangt als het zwaard van Damocles boven je hoofd..
Hoe kostbaar is het dan om juist te ervaren
dat jouw stem, jouw mening, jouw woorden
jouw gedachtes en emoties
WEL bestaansrecht hebben en geuit mogen worden?
Mijn vraag met een voorstel
maakte haar diepe rauwe en
zo´n ongelofelijke ECHTE
en daardoor zon enorme krachtige JAA DAT WIL IK in haar los
De impact en de volheid van haar echte JAAAA
was een kostbaar cadeau om te ontvangen
Ik kon mijn tranen dan ook niet meer tegenhouden..
de kracht van echtheid ..
Ik gaf haar terug hoe fijn ik het vond
om haar en haar echtheid
zo diep te ontvangen en dat ik diep geraakt was
Op dat moment brak er ook iets bij haar…
voorzichtig rolden er ook
een paar tranen over haar wang. (coaching is samen huilen haha)
Vrijwel meteen daarna
hoorde ik haar met een iets andere stem zeggen..
` Ik moet even naar het toilet… ´
´Je bedoelt,
ik vlucht even want dit komt me te dichtbij
Heb ik opeens een ander deel aan de lijn? ´
Ik hoorde haar schateren op de wc..
Humor werkt dan zooo
bevrijdend…
Het maakt je als mens zacht en open
om naar de dingen in jezelf te kijken
En ja nadat we de overlevingsdelen hadden bekeken,
gevoeld en namen hadden gegeven
kwamen we op nieuw bij het kleine 6 jarige meisje uit.
Het meisje dat na een veelste grote straf,
omdat ze haar mond had opengedaan
het liefste door de grond heen wou zakken.
Wat moet ik nou met dat kind?
Ik heb helemaal niks met haar…
Maar ja ik ben hier wel gekomen
omdat ik wel iets met haar moet
Haar eerlijke zelfpraat
hielp haar om haar eigen weerstand en verlangen te benoemen..
En door het te benoemen
kwam er ook weer openheid om een stapje verder te gaan.
En dan nog
kan het contact met je eigen kleine meisje maken
een te grote stap zijn
omdat schaamte je nog belemmert.
Dan is er gewoon even een zijweggetje nodig.
Om er even met een andere bril naar te kijken.
Je hebt zon groot mooi moeder en oma hart.
Hoe zou je reageren als je 1 van je kleinkinderen zo zou zien?
Wat zou je doen? Wat zou je kunnen geven?
Wat is er nodig?
Jaaa, ik zou willen laten zien dat ik er bij ben
en dat het niet erg is om te praten
en dat ze niet bang hoeven te zijn om hun mond open te doen.
Ze begreep het..
maar om het zelf tegen haar eigen meisje te zeggen,
was nog net een klein stapje te ver.
En dat begrijp ik.
Het is helemaal oke.
Je bent zo ver als je bent.
Ik herinner mijn allereerste meisje nog
dat ik in een schrijfsessie met mijzelf tegenkwam ..
Een smerig verwaarloosd kind.
Mijn eigen weerstand weerhield mij ervan
om iets voor haar te kunnen betekenen.
Maar haar gezien te hebben was voor de eerste keer genoeg.
TRINGGGGG
SAVED bij the bell…
De bel maakte een einde aan de sessie.
Met de grap dat ze special voor deze sessie
haar eigen vluchtauto had geregeld vertrok ze.
Maar niet voordat ze me aankeek en met een ferme stem zei dat ze thuis met deze sessie verder kon.
En ik geloof haar.
Deze eerlijke vrouw die voelend wil LEVEN
kan als volwassen vrouw en moeder
verbinding met het kleine meisje in haarzelf maken.
Haar bevroren emoties zijn tot leven aan het komen
waardoor ze DICHTbij haar zelf en haar kleine meisje kan ZIJN.
Ik ben benieuwd naar haar verhalen..
In mijn volgende post zal ik
mijn schrijfsessie over wat het contact
en de verbinding met het verwaarloosde meisje
mij zelf heeft gedaan met je delen.
Zou jij ook graag je verhaal willen delen?
En ervaren dat alles mag bestaan?
Je bent van HARTe welkom